Schizotypia.

[ptk]

Nie byłem nigdy diagnozowany pod tym kątem ale wydaje mi się,że miałem osobowość schizotypową.Od urodzenia byłem odludkiem bez kolegów/koleżanek do tego stopnia,że odmówiłem chodzenia do szkoły i od 4tej do 8-mej klasy podstawówki miałem indywidualny tok nauki (Schizofrenia i pierwsza psychoza zaczęła się puźniej).Czułem olbrzymi lęk przed kontaktami z innymi ludźmi,bałem się braku akceptacji równocześnie cierpiałem z powodu samotności.Zaczęło mi się poprawiać kiedy byłem zmuszony do kontaktów z innymi - najpierw liceum a potem praca.Obecnie po ok. 20 latach nie mam problemów z izolowaniem się i kontakty towarzyskie sprawiają mi dużo satysfakcji.

[Digital]

Bardzo byłem autystyczny, od zawsze. Ale nie chciałem by tak pozostało dlatego walczyłem ze sobą i robiłem rzeczy wbrew sobie, jak wystąpienia publiczne przed ludźmi, oblewając się przy tym potem, czując lęk i znosząc drżenie rąk. Dobrze, że od zawsze działała znakomicie wymówka, że sporo się przytankowało poprzedniego dnia i zaraz ludzie patrzyli inaczej, przychylnie i ze w współczuciem.

[delta_]

według mnie wszystko można nazwać medycznie w slangu psychologicznym. tylko warto robić to tak, żeby nie było negatywnie nacechowane, żeby się z tym źle nie czuć.

[klucz żurawi]

Też chyba miałem osobowość schizotypową. Nawet rozmawiałem o tym z psycholożką. I ona mi powiedziała, że nie można mieć obu. To znaczy schizofrenia może rozwinąć się z schizotypi (i ja tak chyba miałem). Ale jeśli schizofrenia się rozwinie to wypiera osobowość schizotypową.

[Digital]

Dokładnie tak.

[ptk]

Dla mnie pierwsza psychoza i diagnoza schizofrenii była wyzwoleniem z dużo bardziej przykrego dla mnie stanu izolacji społecznej.Po wyjściu z psychozy odważyłem się wyjść do ludzi co wcześniej nie byłem w stanie uczynić.

[Słonecznik1]

zależy od typu .Ja mam stwierdzoną na podstawie 2 obszernych badań schizotypię lękową co wzięciu proszków odwraca się u mnie bo jestem pewny siebie . To cierpienie.Jest to w pewnym stopniu autyzm

[Słonecznik1]

naprawde jest ciężko

[Digital]

Racja, cierpienie towarzyszy naszej chorobie, dobrze, że lekarstwa pomagają.

[Catastrophique]

Najbardziej jednak to sobie samemu trzeba pomoc.

[ptk]

Najbardziej jednak to sobie samemu trzeba pomoc.

Też tak uważam.Leki pomogły mi uporać się z psychozą/urojeniami ale to,że nie mam lęków przed ludźmi i prowadze normalne życie które sprawia mi radoche zawdzięczam temu,że w pewnym momencie życia przestałem uciekać w swój chory świat w czterech ścianach.

[Catastrophique]

Ja dokladnie tak samo. Tak naprawde nie ma gdzie uciec.

[na protonie proton]

Eden, pytanie kierujesz tylko do tych co mają "Schizotypowe zaburzenia osobowości na tle nerwicowym"?

[kotek]

Mam jednocześnie zdiagnozowane i zaburzenia schizotypowe, i nerwicę (natręctw), i coś, co jest uznawane za rodzaj autyzmu (zespół Aspergera). W życiu nie miałem zbytniego lęku społecznego, choć jestem całkiem nieśmiały. Schizotypię zdiagnozowano mi dopiero w 2015 r. Wcześniej (w 2008) rozpoznano zespół Aspergera. Nie pamiętam, abym kiedykolwiek miał potrzebę bycia kochanym (a może i nawet akceptowanym?) czy też posiadania przyjaciół (mimo tego od dzieciństwa miałem nietypowe "potrzeby" seksualne i chęć posiadania dziewczyny, związku romantycznego). W 2016 r. przez pewien czas miałem diagnozę schizofrenii (niesprecyzowanej bądź paranoidalnej).

[wyjątek]

@kotek
też mam chyba OCD ale nie widziałem tego diagnozy u siebie w papierach
jakie masz nietypowe potrzeby seksualne? chcesz być upokarzany/zdominowany czy coś?

[kotek]

Nie upokarzanie, bycie upokarzanym, nie sadomasochizm. Coś innego. Bardziej dziwacznego i nienormalnego, ale niestety jest naprawdę dużo pornografii to coś ukazującej. Myślę, że bardzo nienormalne jest to, jeżeli kogoś seksualnie podnieca to, co mnie podniecało lub wciąż może podniecać. Widok genitaliów męskich lub żeńskich w zasadzie w ogóle mnie nie podnieca i nie podniecał. Chciałbym napisać o swoich zaburzeniach seksualnych więcej, ale niestety ksiądz dość dawno temu mi zabronił i wskazał, abym usunął to, co o nich pisałem dawniej, jeżeli to możliwe. Dziwaczne preferencje seksualne miałem już w dzieciństwie, gdy miałem kilka lat, zaczynałem chodzić do szkoły podstawowej(?). W dzieciństwie często wyobrażałem sobie, że jestem (ładną) istotą płci żeńskiej, np. germańską narciarką.

Na dodatek podniecające zdaje się być dla mnie to, że nie widziałem, nie dotykałem, nie czułem czyichś wstydliwych części ciała czy rzeczy związanych z tym, co mnie podnieca. Może to rodzić lęk przed utratą atrakcyjności seksualnej przez wiele osób w mojej psychice. Miałem to już w gimnazjum. Pogmatwana ta sprawa.

[wyjątek]

Ah czyli transseksualizm/transwestytyzm?

[kotek]

Może moja autogynefilia była w pewnym sensie z tym związana, ale to nie moje główne zaburzenie seksualne i nie identyfikuję się jako transwestyta czy transseksualista. Od około 12 lat odrzuciłem seksualność i teraz nie pamiętam na przykład, czy w gimnazjum wyobrażałem sobie, że jestem koleżankami czy nauczycielkami. Wierzę lub przynajmniej mogę wierzyć, że króciutka zgoda na przyjemność seksualną grozi wiecznymi mękami w piekle. Nieskończoną torturą. Przy takiej karze łatwiej odechciewa się praktyk seksualnych i fantazji z tym związanych.

[Catastrophique]

Czynisz sobie w ten sposób piekło za życia. Your choice.

[wyjątek]

@kotek
to jakie masz główne zaburzenie seksualne? stupki?