.

[Dreamer]

.

[Dreamer]

.

[hvp2]

Jak wy potraficie funkcjonowac, jak wy potrafiliscie sie podniesc...

Może rzecz jest w tym, by się całkowicie nie poddawać! Nawet jak jest bardzo źle to odczekać/przeczekać, a jak zaczyna być chociaż ciut lepiej to znowu zacząć garnąć się do życia. Jest takie powiedzenie "Dopóki walczysz jesteś zwycięzcą" i jest wiele prawdy w tym powiedzeniu. Nawet jak ta walka odbywa się z przystankami i przerwami.

[Dreamer]

.

[cezary123]

Znow depresja. Caly czas mysle o chorobie. Zero radosci zycia. Jak wy potraficie funkcjonowac, jak wy potrafiliscie sie podniesc...

Normalnie. Przypomniałem sobie, że jestem solipsystą. I cieszę się z tego. Wszystko moje.
Cała rzeczywistość dobra czy okrutna, to i tak przemijające obojętne moje złudzenie.

[F20]

Mnie postawiły na nogi antybiotyki. Chyba miałem po prostu przewlekłą infekcję a nie schizofrenię.

[cezary123]

A tak poważnie to pomogło mi to forum. Po prostu zobaczyłem w praktyce, że choroby psychiczne to nic wstydliwego i żaden wyrok. To tak jakby ktoś zamartwiał się śmiertelnie, że przytrafiła mu się cukrzyca. Dlaczego akurat jemu? I nie mógł się z tym pogodzić.
Choroba to choroba. Zdarzenie losowe.
Trzeba minimalizować szkodliwe skutki w życiu i tyle.

[Petruccio]

Mnie postawiły na nogi antybiotyki. Chyba miałem po prostu przewlekłą infekcję a nie schizofrenię.

[Melisa]

Nie daje sobie ze soba rady... Znow depresja. Caly czas mysle o chorobie. Zero radosci zycia. Jak wy potraficie funkcjonowac, jak wy potrafiliscie sie podniesc...

Znam to aż nazbyt dobrze... Niedawno byłam na pogrzebie kolegi, który był zdrowy, ale odebrał sobie życie. Jakie to smutne. Kiedyś wiele razy sama myślałam o takim rozwiązaniu, ale to już przeszłość. Mam diagnozę od 2003 roku, ale już wcześniej miałam poważne problemy z depresją i pamięcią. Dziś nie jest idealnie, ale ogólnie jestem zadowolona z życia, pracuję, mam garstkę przyjaciół, staram się czerpać przyjemność z życia.

Co może pomóc? Pewne trudne chwile trzeba po prostu przetrzymać, nie ma rady... i mieć nadzieję że coś się jeszcze polepszy. W naszej chorobie ustawienie leków ma jednak kluczowe znaczenie. Mnie wyciągnął z bagna dobrze dobrany antydepresant, brałam go prawie 7 lat, od 3 lat jestem tylko na 7,5mg olazapiny. Zawiodłam się na pomocy psychologicznej ale nie złożyłam broni - wyszukiwałam różne ciekawe książki i robiłam sobie autoterapię, z resztą jestem typem samouka więc mi to odpowiadało. Pisałam już o tych książkach na forum: "Jak ujarzmić emocje?", " 6 filarów poczucia własnej wartości" - nie są to książki tylko do poczytania, są w nich programy i ćwiczenia do realizacji na wiele tygodni. To mi pomogło i to bardzo.

Pozdrawiam w walce z beznadzieją!

[Ralf]

Chce jeszcze kiedys smiac sie do rozpoku, poczuc ze zyje.

Ja akurat wczoraj poczułem że żyje z tej złej strony, czyli ze strony płaczu. Życzę Ci by nowy 2016 rok dał Ci nowe możliwości

[Dreamer]

.

[is]

Mnie radość życia wróciła. Ale nie tylko radość, bo również cały wachlarz innych emocji.

[Roy89]

Poki bede bral neuroleptyki to tej radości niestety nie uzyskam.To moj przypadek.Biore zalasta 20mg + tisercin 25mg.Leki te skutecznie blokują dopaminę.Dopamina jak wiemy,daje kopa w zyciu i nadaje sens.Problem w tym,że bez lekow wytrzymuje max 5-6 miesiecy,tak juz dawno bym odstawil to w pizdu.Probowalem juz dwa razy i zawsze konczylo sie nawrotem.Smutne.Mi najbardziej w lekach przeszkadza zerowe libido,jestem w tzw kwiecie wieku a czuje sie jak staruszek.Tyle pieknych kobiet chodzi po tym swiecie a mi nie dziala sprzet.Strasznie mnie to dobija i stygmatyzuje.Ponadto trzeba sie pilnować z waga zeby nie utyc jak wieprz.Nie wyobrazam sobie brac do konca zycia leki i pewnie za jakis czas znowu podejme probe odstawienia.U mnie najpowazniejszym problemem jest bezsennosc i mimo tego zestawu,ktory podalem nadal jest marna poprawa.Dalej za uja nie moge gleboko zasnac :/.

Pozdrawiam
Damian

[Damian77777]

ja po tym jak zachorowałem w 2012 roku kompletnie sie poddałem ten stan to była poprostu beznadzieja myslalem ze nigdy nie bedzie lepiej ale czas leczy rany po 3 latach juz wcale tak nie mysle dużo o chorobie tylko patrze na pozytywne aspekty ktorych nie brakuje.
OK idealnie nie jest i nie będzie ale wazne ze mozna jakos zyc oczywiscie zdaje sobie sprawe ze teraz mam rodzine i mam zycie jak w madrycie nic mi nie brakuje kiedys jak bede sam sobie nie poradze ale na ten moment jest ok i musze przyznac ze czuje radość że żyje

[Piotrek007]

Mi radość życia nie wróciła a dokładniej nigdy jej nie miałem w sobie.Ale w porównaniu z tym co przeżywałem w dzieciństwie to teraz jest lepiej.Kiedyś nie rozumiałem pewnych rzeczy i nie potrafiłem się z nimi pogodzić.Żałuje tylko że nie mam w pamięci żadnych radosnych wspomnień do których mógłbym wracać.Całe życie anhedonia i skrzywione podejście do otaczającej mnie rzeczywistości.

[Ralf]

ja bym zadał inne pytanie. Czy kiedykolwiek czułeś radość życia?

[cezary123]

ja bym zadał inne pytanie. Czy kiedykolwiek czułeś radość życia?

Wiele razy.
Była i znikała.
Prawdopodobnie jeszcze nie umiałem utrzymać świadomie tego ulotnego stanu na dłużej. Ale wszystko przede mną.

[Walet Pikowy]

Moim zdaniem emocje powinny byc adekwatne do przezyc.Wiec duze prawdopodobienstwo,ze gdy beda przyjemne chwile tej radosci bedzie wiecej.

[Francesco]

powróci jeszcze daleko ale powróci cóż od czasu do czasu powraca kiedyś tam

[Dreamer]

.