Choroby i dolegliwosci wywolane 'leczeniem' psych.

[Unknown]

Czy mieliscie/macie jakies ciezkie powiklania jak np. smiertelny, zlosliwy zespol neuroleptyczny, pozne nieuleczalne dyskinezy, schorzenia neurodegeneracyjne jak choroba Parkinsona, ciezka depresje i pozne psychozy jako skutek, cukrzyce, osteoporoze, otylosc wskutek zaneuroleptyzowania, choroby kardiologiczne lub endokrynologiczne? Czy macie jakis problem okulistyczny/neurologiczny np. zamazany i wyostrzony wzrok (mozliwe po neuroleptykach), sniezenie optyczne (niewyjasnione, lecz spotykane wsrod pacjentow psychiatrycznych), mety ciala szklistego (raczej nieszkodliwe), powidoki/blyski (schorzenia jak np. jaskra) lub inne? Innymi slowy, chodzi mi o uszkodzenia powiazane badz tez wynikajace z leczenia psychiatrycznego.

[Unknown]

Czy mozna przeniesc watek do dzialu 'leki, terapie'? Mysle, ze bylby wiekszy odzew.

[the end]

Czy mieliscie/macie jakies ciezkie powiklania jak np. smiertelny

Jestem na to żywym przykłądem.

[Unknown]

Tak smiertelny zzn, jesli w pore nie zostanie udzielona pomoc medyczna to szanse na zgon beda wyzsze niz te podawane 20 czy 30 procent. Na szczescie jest to zadko wystepujacy skutek neuroleptykow, bowiem dotyka tylko kilku procent pacjentow.

[jojo]

Mimo że leki tłumią moje psychotyczne objawy i chronią przed pobytem w szpitalu, to jednak mi szkodzą.

Od kiedy się leczę, podwoiłam moją wagę. Uważam, że przez leki, bo jak je odstawiłam, to schudłam 13 kilo... Potem, po ponownym podjęciu leczenia, to wróciło z nadwyżką.

Jak brałam za duże dawki solianu, 600 mg, bo psychiatra błędnie dopatrzyła się u mnie urojeń, to pojawiły się u mnie natrętne myśli, oraz związane z nimi lęki. Teraz lęk mnie nie dopada, ale na każdej dawce solianu/amisan mam te myśli.

Jak brałam 600 mg solianu to wzrok pogorszył się mi do tego stopnia, że mogłam nosić okulary mojej Mamy, która ma astygmatyzm i wówczas lepiej widziałam.

Na samym początku mojej przygody z leczeniem psychiatrycznym, jak dawali mi 20 mg zalasty, to nie byłam w stanie usiedzieć w miejscu i czułam przymus chodzenia, nie pamiętam jak to się fachowo nazywa.

Ciągle mam obniżony nastrój, ale mojego psychiatrę, pomimo dobrego kontaktu z nim, to w ogóle nie obchodzi. Czuję się po prostu kijowo. Mam mocno stępione emocje, nawet pomimo zmniejszenia dawki amisan do 100 mg i nie czuję żadnego odhamowania emocji, mocniej odczuwam tylko złość, rzadko zdarza mi się popłakać nad moim ciężkim losem nieuleczalnie chorej osoby i prawie nie pamiętam kiedy coś mnie rozśmieszyło, np. komedia, kabaret, niezły dowcip, itp. Prawie nic mi się nie chce, zaniedbuję obowiązki domowe, rzadko wychodzę z domu, apetyt mi dopisuje, więc nic dziwnego, że sporo przytyłam.

Skutkiem ubocznym amisan są dla mnie czasem zgaga, coraz rzadziej, oraz nudności i wymioty.

Jednak już wolę skutki uboczne leków, niż nawrót i kolejny pobyt w szpitalu... Zwłaszcza że po raz trzeci bym mogła być na łasce psychiatry o imieniu Beata B-J. (Uważam że popadła w rutynę do tego stopnia, że może szkodzić pacjentom.)