Jaka jest wasza reakcja gdy widzicie osoby chore na ulicy.

[fotex]

Mnie jakiś czas temu zaczepił taki wielki gość , na jego twarzy widać było że jest chory psychicznie.Po krótkim czasie jakaś babcia go odgoniła i zaczeła mi tłumaczyć że on jest chory.Ale po jego stanie wywnioskowałem że się nie leczy.Innym razem w raz ze znajomym spotkaliśmy kobietę po czterdziestce która siedziała na progu drzwi do kamienicy i co ś tam mamrotała.Okazała się znajomą osoby z którą szłem.Osoba ta wytłumaczyła mi że pomieszało się tej kobiecie w głowie.I tym razem nawet nie wspomniałem że ona musi się leczyć.Teraz się tego trochę wstydzę.Jak wy reagujecie gdy widzicie osobę chorą psychicznie na ulicy która poprosu wariuje i widać że potrzebna jest jej opieka medyczna.

[dan]

Mnie ostatnio zaczepiła na rondzie Mogilskim kobieta, mówiła, że cały czas ktoś do niej mówi. Pytała się mnie czy to mogą sekty ją na odległość kierować i przemawiać jakoś telepatycznie. Wiem, że powinienem ją jakoś uświadomić, że to są najprawdopodobniej głosy a nie żadne sekty ale obawiałem się jej reakcji . Kawałek dalej w tym samym dniu spotkałem kobietę, która rozmawiała z gołębiem tłumacząc mu jakieś niezwykłe zależności między ludźmi a zwierzętami ale jak próbowałem ją zagadać to zrobiła się agresywna.
To był pierwszy kontakt z osobami chorymi (świadomy, tzn, że wiedziałem, że najprawdopodobniej są chore). Żałuję, że tej pierwszej kobiecie jakoś tego nie spróbowałem wytłumaczyć, że w pierwszej kolejności powinna się zgłosić do lekarza a nie tam gdzie zmierzała - czyli do kościoła się pomodlić (a bardzo prosiła żebym jej jakoś pomógł)

[zbyszek]

cześć fotex i dan, już poruszałem ten temat, bo sam tak chodziłem jakiś czas po ulicy. myślę, że w takim przypadku trzebą po prostu zadzwonić po karetkę pogotowia.
Istotna jest także rozmowa z innymi ludźmi, żeby zmienić obojętność społeczną, bo ona wynika z niewiedzy. Najczęściej ludzie jakoś by nawet pomogli, lecz jak tu pomóc, przecież to chory ! Telefon po pogotowie kosztuje niewiele, a uspokaja sumienie.

[Chors]

Ja parę lat temu wraz z rodzicami byłem świadkiem jak w jakimś mieście (nie pamiętam teraz gdzie to było) przed wejściem na klatkę schodową siedział chłopak skulony, krzyczał coś sam do siebie, nie wiem co, nic nie zrozumiałem z jego mowy, był najwyraźniej przestraszony. Poruszył mnie jego widok, pomyślałem że może on ma Zespół Tourette'a , ponieważ oglądałem niewielki czas wcześniej program o tym schorzeniu i mi jego zachowanie przypominało to co zobaczyłem w TV. Jednak nie to mną wstrząsnęło najbardziej - jacyś łysi kolesie się z niego śmiali, a przechodnie szli tak jakby w ogóle go nie widzieli, tak jakby tam nic nikogo nie było i nic się nie działo, żaden nawet nie spojrzał w jego stronę... W sumie to my też nic nie zrobiliśmy, jednak zauważyliśmy ten fakt i rozmawialiśmy o tym zdarzeniu przez moment.

[dash]

ja ostatnio jadąc w autobusie siedział jakis facet i myslalam ze kims rozmawia ale jak wysiadałam to okazało się, że sam do siebie mówi o NICH... ludzie odwracali głowy, no a ja w sumie wysiadłam i nic nie zrobiłam :/ zadzwonic nie bardzo było jak bo to autobus był :/[/url]

[fotex]

Na komórki jest bezpłatny numer 112

[']

[1albert1]

Jakos od wyjścia z "Pacanowa" w którym nabyłem wiedzę o chorobie nie spotkałem nikogo. Wczesniej zawsze była bierność i współczucie - nic więcej.

[']

[Martyna]

Chciala bym pomóc...Jesli jest to oczywiscie mozliwe to staram sie to robic,np dzwoniac pod 112 .Wspólczuje.Utorzsamiam sie z chorym i jestem zdolowana...

[danse macabre]

ja również spotykam takie osoby...większosc jednak poprawia mi humor gadając czy robiac cos smiesznego...i to w ludziach nie wzbudza frustracji...kiedy jednak ktos szaleje i zaczyna przeszkadzac leje na to...starac sie to jakos wytłumaczyc...i ide dalej...reaguje za to na krzywde ludzka czy zwierzaka...wtedy jestem jak lew...choroba psychiczna daje mi usprawiedliwienie wobec zachowania innych psycho...

[aaa]

Nie widuję (lub nie rozpoznaję) ludzi 'chorych' na ulicy, za to oni rozpoznają mnie Przypominam sobie tylko raz b. ładną blondynkę w tramwaju, która się zachowywała dosyć 'nerwowo', tikowo (jakoś tak). Pomyślałem, że chętnie bym ją poznał, ale nie miałem (nie mam) odwagi, bo sam jestem mocno spięty, a może to wymówka :/